Rusya’da Bolşeviklerin iktidarına doğru

Bu arada, şehir ve köylerdeki toplumsal ger­ginlik durmaksızın tırmanmaktaydı. Tu­tumlarını sertleştiren işverenler, giderek radikalleşen ve “Bolşevikleşen” işçi ko­mitelerinin talep ettiği işçi denetimini kesinlikle reddetmekte ve grevlere lo­kavtla karşılık vermekteydiler. Köyler­de, ortak kurullarda (mir) toplanan köy­lülerin kurduğu tarım komiteleri, işlen­meyen toprakları sahiplenmekte, büyük toprak sahiplerinin tarım araçlarına ve sürülerine el koymakta ve bayrağı yeni­den yükseltmekteydiler. Bu yoğun ey­lem dalgasına paralel olarak düzeni bo­zan bireysel hareketler de giderek art­maktaydı. Lokavt ilan eden sanayicileri taklit eden büyük toprak sahipleri, ekin ekmeyi keserek ve hükümete bu “anar­şiyi durdurması için” çağrıda bulunarak tepki göstermekteydi. Hükümet, kararsız tutumuna rağmen, düzeni sağlamak için birlikler göndermeyi ve tarım reformunu hazırlayacak bir milli tarım komitesinin ilk toplantısını yapmasını kararlaştırmış­tı. Aynı zamanda, milliyetçi halk hare­ketleri gelişmekteydi. Bu sorun, hükü­metin gündeminde değildi: hükümet, tıpkı Ukrayna’da Rada’nın yaygınlaşma­sı gibi, 1 Mayıs 1917’de Kazan’da toplanan Birinci İslam Birliği Kongresi’ni de ta­mamen yok saymaktaydı.

Gerginlikler ve zorluklar üst üste geldik­çe, Bolşevikler baskılarını artırmış, işçi hareketinin radikalleşmesini teşvik etmiş, Petrograd fabrika komitelerinde kalabalık sayılarda mevzilenmişlerdi. Sendikalarda ve Sovyetlerde azınlıkta olan Bolşevikler, mayıs sonunda “işçi denetimi” fikrini ge­liştirerek, Petrograd Fabrika Komiteleri Konferansı’nda çoğunluğu elde etmişler­di. Bu ilk basanlar onları cesaretlendir­mişti: Petrograd’da, 3-23 Haziran tarihle­rinde toplanan ve azınlıkta oldukları (se­kiz yüz delegenin sadece yüz kadarı Bolşevikti) Birinci Panrus Sovyetler Kongre­si sırasında, kongrenin bir devrim sözleş­mesine dönüşmesini ve bütün iktidarı üst­lenmesini talep ederek atağa geçtiler. Hü­kümetin ayağını kaydıracak hiç bir gücün var olmadığını belirten Tsereteliy‘i, Lenin şu ünlü sözleriyle yanıtladı: “Böyle bir parti vardır. Hiçbir partinin iktidarı reddet­me hakkı yoktur ve bizim partimiz bunu reddetmemektedir. İktidarı ele geçirmeye her zaman hazırdır.” Birkaç gün sonra, 18 Haziran’da, hükümet siyasetini destekle­mek üzere, Petrograd Sovyet’i tarafından düzenlenen bir gösteri, Bolşeviklerin lehi­ne dönmüştü. Menşeviklerin ve sosyalist devrimcilerin önerdiği slogan (“Kurucu Meclis’ten demokratik cumhuriyete”) ye­rine, pankartların çoğunluğunda Bolşevik sloganlar yer almaktaydı: “Kahrolsun sal­dırganlık!”, “Yaşasın işçi denetimi”, “Bü­tün iktidar Sovyetlere!” İlk kez sokaklar Bolşeviklerin elindeydi. Böylece, 18 Ha­ziran, sosyalist kanattaki bölünmeye son şeklini vermişti.